38084

Ans

Anselm Polak Daniels was weduwnaar van Ariane Margaretha Boon Hartsinck

en gehuwd met Kitty Smith

21-01-1901 Berlijn

08-06-1986 's-Gravenhage

Gecremeerd op 12-06-1986 Den Haag, crematorium Nieuw Eykenduynen Kamperfoeliestraat

Klik hier voor een vergroting van deze afbeelding

Leonard Polak Daniels

Catharina Pleijte

Huisarts

Een huisarts van de oude stempel en van het Oude Volk, immer op zoek naar nieuwe ontwikkelingen en nieuwe mogelijkheden. Polak Daniels werd in 1901 geboren tijdens een verblijf van zijn ouders in Berlijn, een stad wier toenmalige geest haar schrille toekomst nog niet voorproefde. Het gezin van zijn ouders was een mengeling van cultuur en wetenschap. Zijn vader, als toekomstig internist werkend in het Laboratorium van Virchow, was een fijn- en zachtzinnig joods geleerde, zijn moeder was dochter van een theoloog die tevens archeoloog was. Samen hadden zij een innig huwelijk en samen kozen zij de dood toen het brute geweld 10 mei 1940 Nederland overstroomde. Ans was toen al huisarts in Den Haag, maar niet zo maar een huisarts: hij had een voor die dagen volledige opleiding gekregen in de interne geneeskunde (prof. Kuenen) en de neurologie (prof. Biemond) en was in 1933 gepromoveerd op het proefschrift ‘Bloedbeeld en bloedreactie’. In de oorlog wist Polak Daniels met zijn toekomstige echtgenote Jot Boon Hartsinck naar Zwitserland te ontkomen. Maar niet zo maar een vluchteling; hij had goed voorbereide plannen tot vorming van medische hulpteams die Nederlandse gevangenen na hun bevrijding uit de concentratiekampen zouden kunnen verzorgen. Helaas mislukte zijn grootse opzet die wellicht velen het leven had kunnen redden, maar later zou hij, inmiddels majoor in het Nederlandse leger, in het bevrijde Praag op persoonlijke basis nog iets hiervan realiseren. Aanzijn inzet en vindingrijkheid in die periode wijdde G.L. Durlacher enkele bladzijden in diens boek ‘Strepen aan de hemel’ (1985). F.Dekking schreef in hetzelfde jaar over Polak Daniels' werk in Praag in het artikel in dit tijdschrift ‘ Weer thuis uit het kamp’. Zijn praktizeren in Den Haag kenmerkte zich door deskundigheid en toewijding. Dat deed hem niet uitsluitend collegiale waardering verwerven, maar zijn patiënten droegen hem op handen. Beide opvattingen waren begrijpelijk. Hij was veeleisend en belligerent, doortastend en bedrijvig. Hij had dikwijls eerder de röntgenfoto's van zijn opgenomen patiënten bezien dan zijn gespecialiseerde ziekenhuis-collega's: dat trapte velen wel eens op wat lange tenen! Maar zijn patiënten konden op hem rekenen van 's ochtends vroeg tot 's nachts zeer laat. Een antwoordapparaat was hem een gruwel. Trouw tot het laatste moment gaf hij een zorg die vrijwel niet meer van deze tijd is. En daarbij wist hij immer de humor, de gein, tot blijvende grootheden cultiveren. Altijd was er nog wel een verhaal te vertellen, uit welke periode van zijn leven dan ook.

Den Haag, crematorium Nieuw Eykenduynen Kamperfoeliestraat